Zaterdag 19 februari 2022 j.l. was de opening van Kapsalon Bei Capelli. De zaak wordt gerund door de 32-jarige Jill Gremmer uit Oude Pekela. Jill: ‘Na 15 jaar werkzaam te zijn geweest als kapster in de salon, heb ik een super mooie kans gekregen om voor mij zelf te beginnen. Doordat ik veelzijdig ben opgeleid en regelmatig cursussen volg ben ik op de hoogte van de nieuwste trends. Ik vind het belangrijk dat klanten zich op hun gemak voelen en met een goed gevoel de deur uit gaan.’
De kapsalon is gevestigd in Oude Pekela aan de Feiko Clockstraat 181A, tussen IJssalon Gerringa en zonnebank en nagelsalon Sunshine en Nails. Je bent van harte welkom om een kijkje te komen nemen in de salon, en natuurlijk kun je alvast bellen voor het maken van een afspraak.
Presentatrice en Zangeres De zangeres, die tweetalig opgroeide in Lausitz, leerde eerst het vak van industrieel klerk. De muzikaal leider van de Cottbuser Rundfunk ontdekte haar zangtalent op een evenement en produceerde al snel haar eerste Sorbische liedjes. Dat was eind jaren 60. Ze deed acteer- en zangervaring op door deel te nemen aan een cabaret en in verschillende amateurbands. Daarna perfectioneerde ze haar vaardigheden door te studeren, wat ze afrondde met een examen. Tegelijkertijd werden de eerste records gemaakt.
Schrijver, Acteur, Regisseur en Filmmaker Hij behaalde zijn theaterkunstdiploma in acteren van Studio 58 in Vancouver, British Columbia , Canada in 1993 en is de oprichter van het multimediale theatergezelschap The Virtual Stage. Als theater- en filmproducent, regisseur en schrijver heeft Thompson verschillende prijzen gewonnen. De productie van No Exit van hetVirtual Stage en Electric Company Theatre in 2008 , die Thompson co-produceerdeen optrad, oogstte lovende kritieken en won Jessie Richardson Theatre Awardsvoor Outstanding Production evenals de Critics’ Choice Innovation Award voordathij door Noord-Amerika toerde.
Ro-d-Ys was in de jaren zestig een Nederlandse beatgroep uit Oude Pekela, onder leiding van Harry Rijnbergen.
Voordat de band bekend werd onder de naam Ro-d-Ys, maar meestal als RO-D-YS, was de groep al enige jaren actief onder de naam Popular Pipers Boys Band. Toen ze in 1966 professioneel muzikant werden, werd de naam van de band gewijzigd in Rowdies, maar er bleken al een aantal bands onder die naam op te treden. De uiteindelijke naam werd Ro-d-Ys (vaak gespeld als RO-D-YS, soms Ro-d-ys of ro-d-ys). Ze werden ontdekt door Wim Zomer, die op de toneelschool in Arnhem zat en uit Winschoten afkomstig was. Zomer weekte de band los van hun toenmalige manager Dommering, die hotel-, schouwburg- en bioscoopeigenaar was en hen voornamelijk zag als geschikte begeleidingsband voor zijn zoon George. Zomer organiseerde popconcerten in Arnhem onder het label Mod agogo en bezorgde de band op die manier hun eerste optredens buiten de regio. Tevens wist hij Hans van Hemert, die voor Phonogram werkte, voor de groep te interesseren. Van Hemert, die al met Q65, Zen en Groep 1850 werkte, nam de groep onder zijn hoede, en de eerste single You Better Take Care Of Yourself/Wheels, Wheels, Wheels verscheen in december 1966. Opvallend was de nasale zang van Harry Rijnbergen, in het Engels met een Gronings accent. Band en producer communiceerden vaak in het Engels, omdat Van Hemert de Groningse tongval niet verstond.
In 1967 volgden een aantal singles die vooral door Radio Veronica werden gedraaid. De groep toerde door Italië en Engeland, en ook in Duitsland en België werden de platen goed verkocht. De eerste LP Just Fancy oogstte goede kritieken. Toen drummer Bennie Groen in het leger moest voor vervulling van zijn dienstplicht kwam Dick Beekman (ex. Cuby + Blizzards) de band versterken. Na zijn ontslag uit het leger kwam Groen echter terug als vaste drummer.
1968 moest het grote jaar worden van Ro-d-Ys. Er stond een conceptalbum op de planning onder de titel Earnest Vocation, dat was gebaseerd op de roman De kleine Johannes van Frederik van Eeden. Producer Van Hemert benaderde Bert Paige, die de orkestratie van de nummers voor zijn rekening nam. Gevolg van deze productiewijze was dat enkel Rijnbergen als bandlid te horen was op de opnamen. Het album dat paste in het psychedelische tijdsbeeld van dat moment werd goed ontvangen, de singles die vanaf het album uitkwamen hadden echter weinig succes. Toen Rijnbergen in september 1968 de band tijdelijk verliet was hun populariteit al sterk aan het afnemen. In dezelfde periode brak de groep met manager Wim Zomer.
Met een nieuwe manager Krijn Torringa trachtte de band (met Harry Rijnbergen) in 1969 het verloren terrein terug te winnen. Als zangeres werd Annet Hesterman aangetrokken. Zij had een jaar eerder nog een aanbod afgeslagen om zangeres te worden bij Shocking Blue. Echter, de nieuwe single Winter Woman/Looking for Something Better kwam niet verder dan de tipparade. Rijnbergen en Groen verlieten daarop de band, om zich op advies van producer Hans van Hemert aan te sluiten bij Zen. Na enkele onsuccesvolle singles viel ook deze formatie uit elkaar, in 1970.
Op 27 september 1998 overleed Joop Hulzebos, 52 jaar oud. Op 15 maart 2003 overleed Berend Groen op 56-jarige leeftijd.
Op 23 september 2006 werd, op initiatief van Stichting Ro-d-Ys, in Oude Pekela een monument voor de groep onthuld.
In het blad Musicmaker verscheen eind 2006 een uitgebreid artikel over de Ro-d-Ys naar aanleiding van een interview met Wiechert Kenter.
Radio Noord zond op 6 mei 2006 een uur durende documentaire uit over de Ro-d-Ys. Dat gebeurde exact 40 jaar nadat de single “Take her home” de Top 40 van Radio Veronica binnenkwam. In het klankbeeld kwamen onder meer Harry Rijnbergen, Wiechert Kenter, Wim Zomer, Hans van Hemert, Dick Beekman, Willem van Meegen en Annet Hesterman aan het woord.
Op 29 november 2008 verscheen het boek “Ro-d-ys Any time, een Groninger beatlegende” van Wiebe Klijnstra en Wessel Gernaat. In het boek met 3 cd’s en een dvd staat de hele geschiedenis van de uit Oude Pekela afkomstige groep beschreven.
Singles (met hit- of tipnotering): Take Her Home – 6-5-1967 – #3 Just Fancy – 15-7-1967 – #8 Nothing To Change A Mind – 25-11-1967 – #34 Sleep Sleep Sleep – 27-1-1968 – #40 Anytime – 9-3-1968 (TIP) Winter Woman – 1-3-1969 (TIP)
Albums: Just Fancy (1967) Earnest Vocation (1968) Best Of The Ro-d-ys (1993) Take Her Home (1998)
Boek: Ro-d-ys Anytime – een Groninger beatlegende Auteurs: Wiebe Klijnstra & Wessel Gernaat Uitgever: Maura Music Zuidbroek ISBN 978-90-9020825-1 Extra: Bij het boek zijn drie cd’s geleverd met het complete oeuvre van de groep, alsmede een dvd met enkele zeldzame televisieopnames.
In 1965 op de ULO school in Oude Pekela ontstaat de The Popular Pipers Boys Band. Dit trio, Hulzebos, Groen en Kenter, bestaat circa een jaar tot medio 1966. Optredens vinden in en rondom Oude Pekela plaats. Het repertoire bestaat uit eigen nummers aangevuld met liedjes van Rolling Stones en Kinks.
Na enige tijd wordt de uit De Spoetniks afkomstige Harry Rijnbergen gevraagd gitarist van de band te worden. In 1966 gaat de groep verder onder de naam The Rowdies. Omdat er al een groep in Nederland bestaat met deze naam, wordt de bandnaam veranderd in: de Ro-d-Ys.
Manager wordt de in Finsterwolde geboren Wim Zomer. Deze studeerde in Arnhem aan de toneelschool en exploiteert de club Mod-a-GoGo. Zomer, die meerdere groepen in die tijd onder zijn hoede heeft (o.a. The Arnhemse The Sound Magics met Herman Brood, die later als The Moans bekendheid krijgen) weet de groep in korte tijd een landelijke bekendheid te geven door een tal van optredens en promotie.
Daarbij weet Harry Rijnbergen als componist en zanger de groep een uniek eigen geluid te geven. Dit trekt de aandacht van platenmaatschappij Phonogram en eind 1966 verschijnt de eerste single “You better take care of yourself”. “Take her home” wordt de tweede single die op 6 mei 1967 de hitparade binnenkomt en daar 11 weken in staat met een derde plaats als hoogste positie.
In juli 1967 komt Just Fancy als derde single uit. Opnieuw een hitnotering. De groep toert in de zomer door Engeland en Italie. In de tussentijd is de groep in de boerderij in Oude Pekela om nieuw materiaal te schrijven.
In september 1967 verschijnt de eerste elpee “Just Fancy”. Alom lovende kritieken. In oktober nemen de Arnhemse Moans het door Rijnbergen gecomponeerde liedje “Flowers ev’rywhere” op in de Phonogram studio. In november 1967 komt dit liedje uit op de eerste single van Moan. In november 1967 verschijnt de single “Nothing to change a mind”. Januari 1968 verschijnt “Sleep, sleep, sleep” op single. Weer een hitnotering. En opnieuw wordt er heel veel opgetreden in heel Nederland.
Terwijl in de boerderij de basis wordt gelegd voor de tweede elpee met behulp van producent Hans van Hemert en arrangeur Bert Paige komt “Anytime” op single uit. In de zomer van 1968 komt “Unforgettable girl” op single uit. Beide nummers halen niet het succes van eerder nummers.
In september 1968 komt het langverwachte tweede album “Earnest vocation” uit. Ook de single “Earnest vocation” komt uit. De plaat wordt nauwelijks verkocht. Een breuk met manager Wim Zomer is het gevolg en de groep treedt vrijwel niet meer op.
In januari 1969 komt “Winter woman” uit. Op deze single zingt opkomend tienersterretje Annet Hesterman mee. Het idee komt van Krijn Torringa, de nieuwe manager en net als Zomer met Groninger roots. Korte tijd later valt de groep uit elkaar en gaan Harry Rijnbergen en Bennie Groen verder in het Amsterdamse Zen.
De groep komt in 1989 voor een eenmalig optreden weer bij elkaar. Op 1 juli 1993 komt The Best of the Ro-d-Ys uit op CD. Op 7 juli 1998 komt de CD “Take her home” uit. Opnieuw een compilatie van de beide elpees.
Harry Rijnbergen componeert voor Herman Brood’s Street elpee het nummer “Turn it On” en ook nummers voor The New Adventures. Ook is hij manager van de groepen Hot Time Band, Harley Jay en Wise Toot. Wim Zomer is later een bekende televisie ster en Krijn Torringa is discjockey.
Rond 2000 maakt Harry Rijnbergen de solo CD: Savin’ it up. Hierop spelen o.a. Jur Eckhart (o.a. ex Ashtray, Northstar Showband en producer), Luuk Visscher e.a. Take her home komt op single uit.
Op 16 april 2003 treedt Harry Rijnbergen met een nieuwe (Ro-d-Ys) bezetting op tijdens de concert serie Nothing Going On in the City, in Huize Maas in Groningen. Veel oude nummers van de Ro-d-Ys worden weer gespeeld.
Op 23 september 2006 wordt in Oude Pekela een bronzen kunstwerk onthuld in de vorm van de vier hoofden van de bandleden. Helaas worden de hoofden in juni 2008 gestolen. Door wie is onbekend.
Intussen zijn journalist Wiebe Klijnstra en Poparchief-redacteur en oprichter van Platform Oost-Groningen Wessel Gernaat al jaren bezig met een boek over de Ro-d-Ys met daarin het verhaal over de band, met daarbij unieke beelden en geluidsfragmenten. Dit boek getiteld Ro-d-Ys Anytime: een Groninger beatlegende verschijnt op 29 november 2008 en wordt gepresenteerd in een boerenschuur in Oude Pekela, vlak naast de plek waar de Ro-d-Ys altijd repeteerden. Tijdens deze boekpresentatie worden ook de beelden van de hoofden van de bandleden (die men opnieuw heeft laten maken) aangeboden. Begin 2009 worden deze beelden geplaatst.
Op 27 september 1998 is Joop Hulzebos overleden op 52 jarige leeftijd. Ook Bennie Groen is inmiddels overleden.
Rob Engelsman mailde het volgende: “Wim Zomer runde Mod a go go ( zie hierboven red.) niet alleen. We deden het samen althans tot juli 1965. Daarna bestond Mod Agogo, dat eigenlijk een vereniging was, feitelijk niet meer, of het moet zijn dat Wim de naam is blijven gebruiken. Zie hiervoor mijn verhaal over Mod a go go op mijn facebook pagina”.
Take her home het vierkoppig standbeeld van beatgroep R-od-Ys is ‘home’ in Oude Pekela. Eindelijk hebben de Ro-d-Ys weer een podium. Nu het vernieuwde plein de Helling in Oude Pekela klaar is, is het ook tijd voor het vierkoppige standbeeld om er een prominente plek te krijgen. Een mooie locatie, vindt toevallige passant Jan van Greven. Hij zat in zijn jeugd in de klas met twee van de vier muzikanten: Joop Hulzebos en Berend Groen.
Bron: Dagblad v/h Noorden van januari 2021
De Ro-d-ys waren op slag een nationaal fenomeen Published on August 1, 2016 By uDiscover Music Holland.
In Nederland zijn we niet zo scheutig met het blijvend eren van onze pophelden. Beelden van Herman Brood, André Hazes en Harry Muskee en een straatnaam voor de Golden Earring, dat is het wel zo’n beetje. Het is dan ook bijzonder dat juist ter herinnering aan de Ro-d-ys een heus monument is opgetrokken. Een oplopend muurtje met daarop de bronzen hoofden van de vier bandleden, onthuld in 2006 in Oude Pekela, precies veertig jaar na het begin van de korte maar hevige bloeiperiode van de band.
De groep ontstaat begin jaren zestig op de ULO in Oude Pekela. Leden van de latere band zijn actief in verschillende schoolbands, zoals de Popular Pipers Boys Band. Het repertoire is breed, van rock-‘n-roll en walsjes tot populaire dansliedjes. De stormachtige opkomst van de beat gaat ook aan het Groningse platteland niet voorbij. Vier jongens – zanger en gitarist Harry Rijnbergen, bassist Wigger Kenter, toetsenist en gitarist Joop Hulzebos en drummer Bennie Groen – besluiten na het verlaten van de middelbare school verder gaan als de Rowdies. Als er verwarring ontstaat omdat er ook al een andere groep onder die naam actief is, herdoopt het kwartet zich tot Ro-d-ys. Wim Zomer werpt zich op als de gedreven manager van de jonge formatie.
In 1966 gaat het hard met de band. Er wordt veel opgetreden, aanvankelijk vooral in Groningen, later ook in de rest van Nederland en het aangrenzende deel van Duitsland. Er worden demo’s opgenomen die leiden tot een platencontractcontract met Phonogram. Het eind 1966 met producer Hans van Hemert opgenomen You Better Take Care Of Yourself laat het potentieel van de band horen, maar de single flopt. De nare smaak daarvan wordt snel weggespoeld als het tweede plaatje, de overrompelende beatsong Take Her Home, wel een grote hit wordt. Van de herkenbare zang tot de gewaagde arrangementen, het is een pareltje van de Nederlandse popmuziek van de jaren zestig. In het voorjaar van 1967 reikt het tot de 3de plaats van de Top 40. De Ro-d-ys zijn op slag een Nationaal fenomeen.
Optredens, interviews en televisieshows – het zijn koortsachtige tijden, waar slagwerker Bennie Groen zich helaas aan moet onttrekken als hij in dienst moet. Zijn vervanger wordt Dick Beekman, die overkomt van Cuby + Blizzards. Hij vertrekt echter weer en wordt vervangen door Willem van Meegen. Nadat Bennie Groen afzwaait, keert hij terug bij de band. De stoelendans trekt gelukkig geen wissel op het prille succesverhaal. Het pakkende Just Fancy levert de Ro-d-ys in de zomer van 1967 opnieuw een Top-10 hit op. Onder diezelfde naam verschijnt in dat jaar ook de eerste lp van de band, opnieuw opgenomen met Hans van Hemert. De twaalf liedjes, van ruige garagerock tot barokke pop, zijn allemaal van de hand van Harry Rijnbergen. Het is een ijzersterke collectie die de toppositie van de Ro-d-ys in de pikorde van de Nederpop verstevigt.
In augustus 1967 bezoeken Harry Rijnbergen en Wim Zomer op uitnodiging van de platenmaatschappij het dan hevig swingende Londen. Ze zie met eigen ogen hoe de psychedelische popscene zich ontvouwt dankzij optredens van Pink Floyd, Jimi Hendrix, The Small Faces en Arthur Brown. Borrelend van inspiratie keert het tweetal terug naar de Hollandse polder. De in Engeland opgedane impressies klinken meteen luid en duidelijk door op de single Nothing To Change A Mind en de B-kant Stop Looking On A Deadlock, die eind 1967 uitkomt. De opvolger Sleep, Sleep, Sleep, met op de achterkant Show Me By Candlelight, is een nieuwe voorbeeld van uitbundige psychedelica.
In september 1968 verschijnt het meesterwerk van de band: de tweede lp Earnest Vacation. Het is een muzikaal door Keith West (hit: Excerpt From A Teenage Opera) en thematisch door het sprookje De Kleine Johannes van Frederik van Eeden geïnspireerd album. Vanwege de arrangementen van Bert Paige, de prachtige liedjes van Harry Rijnbergen en de sfeervolle productie van Hans van Hemert had dit het Nederlandse antwoord op Sgt. Pepper’s kunnen worden. Het is immers een staaltje barokke pop die zich kan meten met de beste internationale voorbeelden. Jaren later staat het dan ook hoog op de lijstjes van internationale verzamelaars van obscure psychedelische platen. In 1968 krijgt het album echter niet de erkenning die het verdient. De gevolgen daarvan laten niet lang op zich wachten. Aan het eind van het jaar vertrekt manager Wim Zomer. Hij wordt vervangen door de latere radiodeejay Krijn Torringa. Hij stelt voor de band te versterken met de jonge zangeres Annet Hesterman. Het is een noodgreep die de band niet weet te redden. Na nog een paar ijzersterke singles valt in 1969 toch het doek voor de Ro-d-ys.
Harry Rijnsbergen en Bennie Groen duiken niet veel later op in Zen, waar ze nog net het staartje van dat succesverhaal mee mogen maken. De eerste blijft actief in de muziek, met eigen bands en als songschrijver. Werk van hem wordt later opgenomen door o.a. de New Adventures en Herman Brood. In 1989 treedt de originele bezetting nog een keer op in Veendam. Joop Hulzebos overlijdt in 1993, tien jaar later volgt Bennie Groen. Ondertussen neemt de waardering toe. Onder grote belangstelling wordt in 2006 het monument onthuld. Twee jaar later volgt een lijvige biografie. Het Groningse dorp koestert zijn helden. En terecht. In 1967 weet iedereen dankzij de Ro-d-ys opeens waar Oude Pekela ligt.
Zangeres Ze begon haar carrière in 2009 als performer op verschillende festivals enmuziekwedstrijden in Quebec, en bracht in 2012 haar titelloze debuut- EP uit. Haar volledige album L’Alchimie des monstres volgde in 2013.
21 NOVEMBER 1913 OUDE PEKELA – 5 OKTOBER 1983 GRONINGEN
Foto: Persfotobureau D. van der Veen
Gerrit Jan Brunink (1913-1983). Postbode, freelance journalist, schrijver, raadslid en ereburger van de gemeente Oude Pekela “wegens zijn talloze verdiensten voor de Pekelder gemeenschap”.
Gerrit Jan Brunink werd in Oude Pekela geboren op 21 november 1913 als zoon van Gerrit Brunink en Zwaantje Hensema. Hij had geen broers of zussen en als enig kind groeide hij op in het ouderlijk huis aan de Burgemeester van Weringstraat in Oude Pekela. Hij kende een liefdevolle en onbezorgde jeugd. Het lager en middelbaar onderwijs (ULO Oude Pekela) volgde hij probleemloos. Al op jonge leeftijd onderscheidde hij zich met het maken van opstellen. Het schrijverstalent kondigde zich al vroeg aan. Een baan in de krantenwereld lag voor de hand, maar toch werd na de middelbare school daar niet direct voor gekozen. Hij trad namelijk in de voetsporen van zijn grootvader Gerriet Brunink, die kleermaker was, door als kleermakers leerling aan de slag te gaan. De zoon van zijn baas was plaatselijk correspondent van enkele kranten en Gerrit viel af en toe voor hem in. Zo leerde hij verslagen maken en rolde hij toch in het verslaggevers vak. Het duurde niet lang of het correspondentschap werd volledig overgenomen. Gerrit was toen amper 20 jaar. Hij zou het samenstellen van pennenvruchten blijven doen tot aan zijn dood.
Frederik (Fré) Meis (Oude Pekela, 17 november 1921 – Groningen, 15 december 1992) was in de tweede helft van de twintigste eeuw een voorman van de Communistische Partij van Nederland (CPN) in de Nederlandse provincie Groningen.
Het gezin van Michiel Meis en Trientje Bruintjes.
Meis, afkomstig uit een communistisch arbeidersgezin, was een zoon van de strokartonarbeider Michiel Meis en van Trientje Bruintjes. Op zijn negende jaar werd hij door zijn vader ingeschakeld bij stakingsactiviteiten en fungeerde hij als poster bij de fabriekspoort. Na de lagere school werkte Meis als land- en fabrieksarbeider. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij in het kader van de werkverschaffing ingezet en werd hij gedwongen om voor de Duitsers te werken bij de aanleg van bunkers op het eiland Borkum en op vliegbasis Wittmundhafen. Direct na de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij de CPN, uit bewondering voor de rol die deze partij had gespeeld in het verzet. Vanaf 1946 zat hij voor de CPN in de gemeenteraad van Winschoten; ook schreef hij voor De Waarheid. Later zat hij voor de CPN in de Tweede Kamer, de Provinciale Staten van de provincie Groningen en gemeenteraad van de gemeente Groningen. Hij was tevens lid van het landelijk partijbestuur en het dagelijks bestuur van de CPN.
Daarnaast was Meis actief binnen de Eenheids Vakcentrale (EVC). Hij werd vakbondsbestuurder en leidde in de jaren vijftig en zestig van de 20e-eeuw meerdere stakingen in de havens van Rotterdam en Amsterdam. Vanaf 1968 verlegde hij zijn actieradius naar Oost-Groningen. Hij leidde er grote stakingen bij strokartonfabrieken als De Vrijheid in Veendam en De Union in Oude Pekela. Hij was een van de initiatiefnemers van het Volkscongres Groningen, dat bedoeld was om het verzet te bundelen tegen de economische achterstelling van Groningen. Ook was hij een fel tegenstander van het Plan Kikkert, een plan van het Tweede Kamerlid Henk Kikkert (CHU) om een groot militair oefenterrein aan te leggen in Westerwolde.
Op 11 mei 1971 kwam Meis in de Tweede Kamer. Hoewel hij hierdoor geregeld in Den Haag vertoefde, bleef hij zich ook op Groningen richten. Onder zijn aanvoering verzette de CPN zich tegen de vermeende economische achterstelling van de provincie bij de rest van het land. Meis was een van de gangmakers bij de zogeheten ‘Volkscongressen’, die tussen 1972 en 1980 viermaal – eerst in Groningen, later in Winschoten – werden gehouden om tegen deze achterstelling te protesteren. Juist gedurende deze jaren, toen Meis in de CPN vooraan stond, geraakte zijn partij in grote moeilijkheden. Op 25 mei 1977 verloor de CPN bij de Tweede-Kamerverkiezingen vijf van de zeven zetels, waardoor er toen een einde kwam aan zijn parlementaire werk.
Op langere termijn leidde de verkiezingsnederlaag tot een strijd tussen vernieuwingsgezinden en orthodoxen in de CPN. In dit conflict keerde Meis zich tegen de vernieuwers, onder wie zich in Groningen nogal wat studenten bevonden die aan het begin van de jaren zeventig, mede vanwege zijn optreden als actieleider, lid waren geworden van de partij. Meis verzette zich tegen de aantasting van de leninistische beginselen van de CPN en tegen de kritiek op de Sovjetunie. Hij nam zitting in de landelijke coördinatiegroep van het behoudende Horizontaal Overleg van Communisten. Toen deze organisatie zich van de CPN dreigde los te maken, haakte hij af: de partijeenheid was hem heilig.
Ondanks zijn gehechtheid aan de partij legde hij zich erbij neer dat de CPN in 1990 opging in Groen Links. Zijn maatschappijbeschouwing bleef daarbij ongewijzigd. Bij de Provinciale-Statenverkiezingen van 1991 trad Meis op als ‘lijstduwer’ van Groen Links. Begin 1992 zegde hij echter zijn lidmaatschap op, uit protest tegen de uitspraak van een vertegenwoordiger van Groen Links in het Europese Parlement, dat in de nieuwe partij ‘de oude stalinistische methoden van de CPN’ waren teruggekeerd. Meis beschouwde dit als een belediging van de communisten.
Meis was een communist in hart en nieren, die het geloof in de komst van het socialisme nooit heeft opgegeven, ook niet na de ondergang van de Sovjetunie en van zijn partij. Hij was bovenal een man van de actie: als vakbondsman en als stakingsleider die opkwam voor de arbeidersklasse kreeg hij landelijke bekendheid. In Groningen stond hij ook individuele arbeiders met raad en daad terzijde: vanaf het einde van de jaren veertig tot 1990 hield hij geregeld spreekuur voor mensen met problemen op gebied van huisvesting, uitkeringen en dergelijke.
Meis was meer een doener dan een denker, meer een man van de praktijk dan van de theorie. Slechts een enkele maal schreef hij een artikel in Politiek en Cultuur , het theoretisch tijdschrift van de CPN, en dan voornamelijk over de sociaal-economische strijd in Groningen. Meis was ook een agitator die de taal van de arbeiders sprak en daarbij demagogie niet schuwde. Met zijn rechtlijnige, directe woordgebruik kwam hij beter uit de verf op actievergaderingen dan in de Tweede Kamer. Zijn imago van ijzervreter poogde Meis voor de buitenwacht te cultiveren. Hierachter ging echter een man schuil die op cruciale momenten ook weifelmoedig kon zijn en zich liet imponeren.Na het beëindigen van zijn politieke werkzaamheden in 1978 richtte Meis zich op advieswerk aan bejaarden. Hij hield spreekuren voor ouderen en hielp hen bij financiële zaken. Toen de CPN in de jaren 80 afstand deed van haar oude beginselen sloot hij zich aan bij het Horizontaal Overleg van Communisten (HOC). Bij de scheuring tussen HOC en CPN bleef hij lid van zijn partij. In 1991 trad hij bij de Provinciale Statenverkiezingen nog op als lijstduwer voor GroenLinks, waarin de CPN was opgegaan. Het jaar daarop verliet hij deze partij echter.
In 1987 publiceerde Meis het eerste deel van zijn memoires, Veertig jaar actie. Een aangekondigd vervolg op dit eerste deel is nooit verschenen. In 2002 verscheen de biografie Fré Meis. Handelsreiziger in revoluties. Ook werd in 2013 een documentaire gemaakt over Fré Meis met als titel Woorden van beton. Fre Meis – Woorden van Beton : https://www.youtube.com/watch?v=9JzZVVUZT0E
Persoonlijk : Meis trouwde in 1943 met Christina Bakker. Uit dit huwelijk werd een zoon geboren. Meis overleed in december 1992 op 71-jarige leeftijd in zijn woonplaats Groningen aan een hartstilstand.
Wetenswaardigheden: De overwinning van de CPN bij de Statenverkiezingen in Groningen in 1970 werd toegeschreven aan het ‘Meis-effect’.
Als leider van het adviesbureau van de CPN in Groningen adviseerde hij over uitkeringen, belastingen, huisvesting, justitiële zaken etc.
Trad uit GroenLinks, nadat Europarlementariër Herman Verbeek had gezegd dat de partij werd beheerst door communisten en Stalinisten. Hij voelde zich daardoor niet langer thuis in GroenLinks.
Op een bomvol plein aan de Wedderweg in Oude Pekela spreekt stakingsleider Fré Meis de stakers toe. De stakers zijn allemaal werkzaam in de strokartonindustrie en leggen maandenland iedere maandag het werk neer.
Ze eisen een loonsverhoging en hebben Meis gevraagd de stakingen te leiden. Meis is een bekende naam geworden op dat gebied, hij leidde eerder ook stakingen in Rotterdam en Amsterdam. In 1969 wordt hij daarom gevraagd zich te buigen over de lage lonen en de dreiging van sluiting van verschillende fabrieken. Met zijn rol als strokartonstakingsleider werd Meis landelijk bekend en bij fabrieksbazen zelfs berucht. Er werd wel gesproken van het ‘Meis-effect’. Zodra fabrieksbazen hoorden dat hij de staking zou leiden, werden de eisen al ingewilligd. Ook wist Meis met zijn optreden de nijpende situatie in Oost-Groningen flink op de kaart te zetten in de landelijke politiek. Ook in Oost-Groningen kon hij een deel van de werkgelegenheid redden. De reden van zijn succes in Oost-Groningen wordt toegeschreven aan zijn karakter en manier van optreden. Zijn duidelijke ferme taal, zijn robuuste optreden en zijn vastberadenheid zorgden ervoor dat de stakers achter hem bleven staan. In Oude Pekela wordt nog steeds met dankbaarheid aan Fré Meis zijn inzet voor het gebied gedacht. In 2002 werd die dankbaarheid tastbaar gemaakt door de onthulling van een standbeeld van Fré Meis aan de Wedderweg in Oude Pekela. De straat waar hij eens in 1921 geboren is, herinnert nu aan zijn optreden op het plein in 1969.
Fré Meis spreekt de arbeiders tijdens de Rode Maandagen toe bij de Wedderweg in Oude Pekela, september 1969. (Persfotobureau D. van der Veen, Groninger Archieven)
Het broeide al een tijdje in Pekela, maar in 1969 barstte de spreekwoordelijke bom. Werknemers van de strokartonfabrieken in de regio voelden zich achtergesteld, omdat hun lonen een stuk lager waren dan die van fabrieksarbeiders in de Randstad. Er werd een gelijke beloning vereist. Daarom kwamen, in september 1969, werknemers van strokartonfabriek Union bijeen in café Sasker. Zij stemden unaniem in met een wilde staking op de eerstvolgende maandag. Een ‘wilde staking’ betekent dat de staking vanuit de werknemers zelf komt, en niet vanuit een vakbond of andere werknemersorganisatie. Het initiatief van Union inspireerde werknemers van andere fabrieken in Pekela om hetzelfde te doen. Ruim 2.300 werknemers legden wekenlang elke maandag het werk neer. De stakingen zijn de geschiedenis ingegaan als de ‘Rode Maandagen’. Het leidde tot een loonsverhoging in de cao van 1970.
Bijeenkomst in café Sasker van arbeiders van de strokartonfabrieken. Er wordt gestemd over de staking, 1969. (Persfotobureau D. van der Veen, Groninger Archieven)
Demonstratieve optocht in Amsterdam van de Communistische Partij op 27 maart 1971.
Beschrijving : Demonstranten trekken met vlaggen en spandoeken door de straten van AmsterdamFré Meis krijgt van een meisje een lik van een ijsje.
(Dit meisje is Tanja op ’t Ende, dochter van Tjidde op ’t Ende, voormalig raadslid voor de CPN in Schiedam, in de jaren’70.)
Staking bij steenfabriek Strating, Oude Pekela. Links op het podium Fré Meis (Vervaardiger Persfotobureau D. van der Veen , Datum 1969-11)
Indrukwekkende spreker
Meis was een charismatische persoonlijkheid. ‘100 kilo vastberadenheid’, kopte de Volkskrant eens in een artikel over hem en hij beschikte over een natuurlijk gezag. Maar Meis was vooral een indrukwekkende sprekers die massa’s zowel kon opzwepen als in bedwang houden. Hij sprak de taal van het volk en gaf Oost-Groningen een stem die de problemen zoals werkeloosheid en economische achterstand op de kaart zette.
Na zijn politieke carrière in 1978 hield Meis spreekuren voor ouderen en hielp hij hen bij financiële zaken. De CPN ging aan het eind van de jaren tachtig op in GroenLinks en Meis was in 1991 nog één keer lijstduwer voor deze partij bij de Provinciale Statenverkiezingen, maar het jaar daarop verliet hij deze partij.
