Vliegtuigstrepen ontstaan door uitlaatgassen van vliegtuigmotoren.
Deze uitlaatgassen zorgen voor een toename van waterdamp en roetdeeltjes op de vliegroute. De waterdamp uit de vliegtuigmotoren bevriest in de hoge atmosfeer
(rond 10 kilometer hoogte) waar het meer dan 40 graden vriest.
Deze ijskristallen vormen de voor ons zichtbare vliegtuigstrepen.
Bij mij achter het huis staat 1 bloem in de bloei en dat is deze:
Oost-Indische kers
De Oost-Indische kers (Tropaeolum majus) is een eenjarige, kruipende en soms klimmende, kruidachtige plant uit de familie Tropaeolaceae.
De gladde, grauwgroene bladeren herinneren aan een wapenschild. Dat heeft aan de naamgeving bijgedragen, want de botanische naam Tropaeolum is afgeleid van het Latijnse woord “tropaeum”, waarmee een met wapens behangen boom als een teken van de overwinning werd aangeduid.
De plant komt oorspronkelijk uit het Andesgebied van Peru en Bolivia en gold al bij de Inca’s als geneeskrachtige plant. De botanicus William Lobb van Veitch and Sons bracht hem in 1845 mee uit Chili en schonk hem aan koningin Victoria.
Toepassingen
Bloemen, bladeren en zaden zijn eetbaar en doen met hun scherpe smaak denken aan mierikswortel. De Oost-Indische kers wordt ook wel tot de specerijen gerekend. De bladeren kunnen ingezouten worden en de bloemknoppen en groene vruchten kunnen worden gemarineerd.
Botanische bijzonderheden
De Oost-Indische kers trekt bladluis aan, evenals de rups van het klein- en groot koolwitje, waardoor deze plant goed ingezet kan worden om de luizen en rupsen weg te houden van andere planten of groenten, zoals groene savooiekool.
Een verwante soort is de knolcapucien (Tropaeolum tuberosum), die als voedselgewas vooral in Zuid-Amerika wordt gegeten.
Morgenrood gezien vanaf de Schoolstraat in Oude Pekela op 25 juli 2024
Onder morgenrood verstaat men de roodachtige kleuren die ongeveer vanaf een half uur voor zonsopgang tijdens de schemering aan de oostelijke hemel verschijnen.
Deze kleuren bij zonsopgang en -ondergang hangen samen met de lange weg die het stralen van de lage zon door de atmosfeer aflegt. Het zonlicht wordt tijdens deze lange route verstrooid en gebroken door stofdeeltjes of waterdamp. Daardoor wordt het van nature witte zonlicht ontleed in verschillende kleuren. Het rode licht wordt het minst verstrooid en blijft vaak zichtbaar. ’s Ochtends zweeft er meestal nog niet zoveel stof in de lucht. Is de lucht dan rood dan wijst dat in de regel op waterdamp en een hoge luchtvochtigheid. Vandaar de oude weerspreuk “Morgenrood, water in de sloot”.
Grote groene sabelsprinkhaan
’s morgens op het werk (11 juli 2024) tegengekomen (wel dood – door de warmte denk ik)
De grote groene sabelsprinkhaan is een insect uit de familie van de sabelsprinkhanen en de onderfamilie Tettigoniinae. Deze soort wordt ook wel gewoon als groene sabelsprinkhaan benoemd en abusievelijk wordt de wetenschappelijke naam weleens als Tettigonia viridis geschreven.
Beschrijving
De lichaamskleur is groen, meestal zonder vlekken, soms komen geheel gele exemplaren voor. Op het midden van de rug loopt een bruine streep, van boven op het halsschild tot de vleugelbasis, en de achterpoten zijn ongeveer twee keer zo lang als de andere twee paar. De twee voelsprieten zijn even lang als het lichaam. De totale lengte ligt ongeveer rond de 8 centimeter, waarvan de vleugels of de legbuis ongeveer de helft bepalen.
Het mannetje wordt exclusief vleugels 28 tot 34 millimeter lang,
het vrouwtje 27 tot 38 mm]. Bij het mannetje zijn de vleugels langer, maar deze heeft geen legbuis. Deze iets gekromde en zijdelings afgeplatte legbuis, vandaar de naam sabelsprinkhaan, wordt onterecht nog weleens aangezien voor een angel, maar geen enkele sabelsprinkhaan kan ermee steken. Mannetjes hebben relatief lange, naar achteren wijzende cerci. Het verschil met de wrattenbijter (Decticus verrucivorus) is dat de legbuis in tegenstelling tot laatst genoemde soort naar onder gekromd is, ook heeft een wrattenbijter onder andere kleinere vleugels en een meer gedrongen lichaam.
Algemeen
De grote groene sabelsprinkhaan is een goede springer, die ook kan vliegen bij verstoring of gevaar. Eigenlijk is het eerder wegzweven, want de afstand bedraagt nooit verder dan een tiental meters en er is altijd een sprong nodig om van de grond te komen.
De mannetjes ‘zingen’ door de voorvleugels langs elkaar te wrijven, en zijn te horen van drie uur in de middag tot drie uur ’s nachts. Het geluid is zeer luid en goed te horen tot een afstand van 100 meter. De vrouwtjes zetten rond september de eitjes af die met de legbuis of ovipositor, in schorsspleten of in de bodem worden gebracht.
De nimfen komen in de lente uit het ei, na te hebben overwinterd.
De jonge groene sabelsprinkhanen blijven de eerste vervellingen nog in de lagere begroeiing omdat ze nog niet kunnen vliegen.
Pas als ze volwassen worden rond eind juni wordt wat meer op bomen en hogere planten gekropen om beter te kunnen jagen en te zonnen.
Voedsel
Hoewel veel sprinkhanen als schadelijk worden gezien, is deze soort vrij nuttig.
Het voedsel bestaat voornamelijk uit andere insecten die op planten leven, prooien worden met de stekelige voorpoten gegrepen en door de sterke kaken aan stukjes geknipt. Ook wordt soms wel aan planten geknaagd maar insecten, waaronder andere sprinkhanen, vormen het belangrijkste voedsel.
Mooi wolkenlucht boven Oude Pekela, gezien vanaf de Thorbeckelaan.
Aalscholver gezien op het pad naast het B.L. Tijdenskanaal of Verenigd Kanaal net voor Booneschans tijdens de rit met mijn e-bike op 11 augustus 2023 langs de route:
Bunkers als onderdeel van de verdedigingslinie.
De aalscholver is een oude, vertrouwde bewoner van het waterrijke Nederland. Het is een forse, donkere watervogel met gehaakte snavel. Een goed instrument voor de visvangst. Hun vlucht is stevig en resoluut, ze vliegen in strakke lijn naar hun bestemming. Vertrouwd is ook het beeld van aalscholvers met gespreide vleugels om ze te laten drogen. Aalscholvers broeden in kolonies.
De aalscholver is 80 tot 100 cm lang en heeft een spanwijdte van 121 tot 149 cm. De vogel is vrijwel geheel zwart, maar met een witte wang en een gele plek op de plaats van de aanhechting van de bek. De snavel is lang en heeft een haakvormige punt. In de broedtijd (tussen februari en juni) verschijnt er een witte “dijvlek”. De dij is anatomisch geen dij, maar het bevederde scheenbeen van de vogel. De aalscholver heeft zwemvliezen tussen de voortenen. Hij vangt vis door te duiken.
Lees meer : https://nl.wikipedia.org/wiki/Aalscholver
Paddenstoelen langs het Pekelder Diep
foto’s genomen op 19 oktober 2022
Tijdens fietsen terug richting Oude Pekela deze regenboog gezien vanaf de Oerdeweg.
Klein vijver met een reiger en op de achtergrond een paard langs de Streekweg in Holte, gem. Stadskanaal.
Zonsondergang (avondrood)
Avondrood is de rode kleur van het hemelgewelf dat vaak in het westen te zien is als de zon bijna ondergaat of net is ondergegaan.
lees meer : https://nl.wikipedia.org/wiki/Avondrood
Ooievaarspalen langs de Veelerweg, Vlagtwedde
De ooievaar bekend van de eeuwenoude volksverhalen en voorstellingen als babydrager is een opvallende verschijning die steeds vaker te zien is. Een tijdje terug was hun populatie in het westen van Europa achteruit gegaan. Met de hulp van kant en klare ooievaarsnesten willen we meehelpen aan de opbouw van een levensvatbare en zelfstandige populatie. De basis van zo’n ooievaarsnest bestaat uit een stevig frame waarop het nest met wilgentenen wordt ingevlochten. Het ooievaarskoppel kan dit basisnest naar eigen zin verbouwen. Na verloop van tijd kan een nest wel 2,5m hoog worden. Het basisnest wordt op een acht meter hoge paal geplaats.
Van nature uit maken ooievaars hun nest in hoge bomen op open terrein.
Een dakrand of schoorsteen kan ook wel eens opgeëist worden.
Eenden op boomstam, gezien vanaf de brug over Westerwoldse A
in de Wedderbergen.
Natuurlijke Vijver, gelegen schuin tegenover vanaf de Oerdeweg
aan de Hoofdweg Wedderveer.
De treurwilg Salix babylonica is een boom van de wilgenfamilie.
De treurwilg kan een hoogte bereiken van meestal 10 tot 15 meter.
De glanzend bruine takken zijn hangend, vandaar ook de naam treurwilg.
De bladeren zijn ongeveer 5–10 cm lang.
De bovenkant van het blad is groen en de onderkant blauwachtig groen.
Tijdens het fietsen zag ik deze hongerige blauwe reiger staan lang de zijweg naast de Blijhamsterweg (Winschoten).
Blauwe reigers zijn echte sloot-food specialisten, maar vullen hun menu ook graag aan met mollen, muizen en grote insecten zoals sprinkhanen. Vis is echter vrijwel altijd het hoofdbestanddeel van hun eten.
(familie) Knobbelzwaan (Cygnus olor) is een vogel uit de familie van de eendachtigen (Anatidae). Hij leeft voornamelijk van waterplanten, waar hij met zijn lange hals naar grondelt, maar hij eet ook grassen.
Zomervlinder (Geometra papilionaria)
Familie : spanners (Geometridae)
Groep : Nachtvlinder die zowel dagactief als nachtactief is
De zomervlinder valt op door de grootte en de groene kleur en komt verspreid over het hele land voor. De achterrand van de vleugels is gegolfd. De groene kleur blijft bij deze soort langer behouden dan bij de meeste verwante soorten maar is instabiel en verbleekt of vergeelt snel door UV-straling en chemische stoffen.
Drie eendjes zitten op steiger in het Pekelder Diep bij de Camphuisbrug
Omgevallen Boom in het Pekelder Bos.
Wolkenlaag boven Oude Pekela gezien van de Schoolstraat
voorkomende namen, waaronder picotee morning glory , ivy morning glory en Japanse morning glory. Het is inheems in het grootste deel van de tropische wereld en is op grote schaal geïntroduceerd.
Meerkoet ligt rustig op het nest in de vijver aan de Houtstek in Oude Pekela
Foto’s genomen op 29 maart 2021
Verstrengeling tussen boomwortel en graf hekwerk naast de Hervormde Kerk
gelegen aan de Hendrik Westerstraat in Oude Pekela.
Paddestoelen groeien in bundels aan de voet van boom staande aan de
Winschoterweg in Oude Pekela
