voormalig Autocoureur Hij begon met autoracen in 1999 in de Citroën Saxo Cup. In 2001 en 2002 werd hij kampioen in de Benelux en Nederlandse Formule Ford. 2003 is voor hem een zeer succesvol jaar, hij wordt kampioen in de Duitse Formule Volkswagen. In 2004 stapt hij over naar de Formule Renault V6 en wordt zevende. Hij gaat naar de World series by Renault 3.5 in 2005 en wordt negende. Zijn beste resultaat was een tweede plek in Monaco. Ook in dat jaar wint hij de Dutch Drift Challenge. Hij is nu race-instructeur.
voormalige Formule 1, Autocoureur Afkomstig uit een race-milieu begon Stuck al vroeg met autosport en op zijn negentiende won hij de 24 uur van Nürburgring, twee jaar later gevolgd door een zege in de 24 uur van Spa-Francorchamps. In 1974 behaalde Stuck een tweede plaats in het Europese Formule 2-kampioenschap en hij debuteerde datzelfde jaar in de Formule 1 bij March. Na enkele seizoenen bij March werd hij in 1977 de opvolger van de verongelukte Carlos Pace bij Brabham. Hij behaalde met die auto twee derde plaatsen en leek op weg naar de zege in de Grand Prix van de Verenigde Staten op Watkins Glen International, maar hij crashte in de regen. Nadat Brabham Niki Lauda had aangetrokken, kon Stuck vertrekken en na twee anonieme jaren bij Shadow en ATS trok hij zich eind 1979 terug uit de Formule 1 om zich te richten op Sportscar-races.
voormalig Autocoureur Hij werd Champ Car-kampioen in 2000 en 2001 en won de Indianapolis 500 in 2003. Hij werd geïnspireerd door het succes van Emerson Fittipaldi en begon zijn racecarrière in de karting in de vroege jaren 80. Hij ging in 1987 in de Formule Ford rijden en in 1991 stapte hij over naar de Formule 3. De Ferran won het Brits Formule 3-kampioenschap in 1992 en pakte zeven overwinningen. Eind 1994 werd de Ferran uitgenodigd voor een test bij het Champ Car-team van Jim Hall. Ondanks het feit dat hoofdsponsor Pennzoil bezorgd was dat de Ferran geen grote naam was, kreeg hij toch een zitje in het team voor het seizoen 1995. De Ferran nam dit aan omdat er geen Formule 1-team interesse had in zijn diensten. De Ferran won de “Rookie Of The Year”-award door een veertiende plaats in het eindklassement. Eind 2003 besloot de Ferran te stoppen met racen. r.i.p. 29 december 2023
Zakenman en voormalig Autocoureur Hij is vooral bekend als de oprichter en voormalig vice-voorzitter van Saleen, Inc. , oorspronkelijk Saleen Autosport genaamd, een OEM- fabrikant van speciale voertuigen, waaronder de Saleen S7 en sterk gemodificeerde Ford Mustangs. Met interesse in snelle auto’s, aangewakkerd door de aankoop van een Porsche door zijn vader , sloot Steve zich aan bij de Porsche Owners Club en werkte zich een weg omhoog door de rangen van de clubraces, wat leidde tot een carrière in de professionele racerij. Hij nam deel aan de Formula Atlantic- serie waar hij in 1980 derde eindigde in het eindklassement achter de uiteindelijke kampioen Jacques Villeneuve. Hij stapte in 1982 over naar de SCCA Trans-Am Series en reed in een Ford Mustang. Vanaf hier begint een passie voor een van de beroemdste auto’s van Ford zich te manifesteren.
Auto Coureur Vanuit de karts ging Apicella in een keer naar de Formule 3 in 1984, en drie jaar later volgde de overstap naar de Formule 3000. Ook testte hij toen een Minardi F1-auto. Eind jaren tachtig behoorde Apicella tot de toppers in de F3000, maar in tegenstelling tot concurrenten als Jean Alesi, Éric Bernard en Eric van de Poele wist hij geen plekje te veroveren in de Formule 1. Na nieuwe F1-tests voor Minardi en Modena vertrok Apicella naar Japan om zijn carrière een nieuwe impuls te geven. In de Japanse Formule 3000 bleek hij competitief en behaalde enkele zeges. In 1993 kreeg hij alsnog een echte kans in de Formule 1. Thierry Boutsen was na een teleurstellende periode bij Jordan na de Grand Prix Formule 1 van België per direct gestopt en teambaas Eddie Jordan gaf Apicella de kans zich te laten zien bij diens thuiswedstrijd op Monza. Hij kreeg een contract voor één wedstrijd.
voormalige Italiaanse Formule 1 Coureur Hij begon zijn Formule 1-carrière in 1997 bij het team van Minardi. In 1998 en 1999 reed Jarno Trulli voor het team van Prost, waarna hij de overstap maakte naar Jordan, waar hij twee jaar heeft gereden. In 2001 maakt hij dan de overstap naar Renault, waar hij drie jaar zou blijven voordat hij naar Toyota overstapte. In het laatste jaar dat hij bij Renault reed, pakte hij zijn eerste en enige overwinning in de Formule 1 op het stratencircuit van Monaco. Op 14 december 2009 werd officieel bekendgemaakt dat Trulli was opgenomen in Team Lotus, waar hij in 2010 en 2011 voor reed. Op 30 oktober 2011 maakte hij in de Grand Prix van India zijn 250e start in een Formule 1 Grand Prix. Van het toenmalige veld hadden alleen Rubens Barrichello en Michael Schumacher meer races gereden. Ook voor het seizoen 2012 had Trulli een contract met Lotus, dan Caterham geheten, om daar te racen. Hij werd voor de eerste race echter al vervangen door Vitali Petrov, waarmee zijn Formule 1-carrière na 15 jaar ten einde kwam. In het seizoen 2014-2015 maakte Trulli zijn terugkeer in de autosport in het nieuwe elektrische kampioenschap Formule E. Hij kwam hier uit voor zijn eigen team Trulli GP, met Michela Cerruti als teamgenoot.
voormalig Nascar Autocoureur Sadler startte zijn carrière in de Busch Series in 1995. In 1997 won hij voor de eerste keer een race toen hij eerste werd op de Nazareth Speedway. Hij won later dat jaar nog twee races, op de Myrtle Beach Speedway en de Gateway International Raceway en werd vijfde in de eindstand van het kampioenschap. Een jaar later won hij twee keer, op de Bristol Motor Speedway en de North Carolina Speedway. Hij debuteerde in 1998 in de Winston Cup, de huidige NASCAR Sprint Cup en hoogste klasse in de NASCAR. In 1999 ging hij fulltime racen in deze raceklasse. De eerste overwinning kwam er in 2001 toen hij de Food City 500 won op de Bristol Motor Speedway. In 2004 won hij de Samsung / RadioShack 500 op de Texas Motor Speedway en de Pop Secret 500 op de California Speedway en werd hij negende in de eindstand van het kampioenschap, zijn beste resultaat tot nog toe. In 2005 vertrok hij vier keer vanaf poleposition maar ondanks de goede kwalificatieritten dat jaar kon hij geen zeges behalen, het beste resultaat was een tweede plaats op de Bristol Motor Speedway. In 2010 rijdt hij het kampioenschap voor het raceteam van Richard Petty.
voormalig Oostenrijks Formule 1-coureur Wendlinger begon zijn autosportcarrière in de sportscars bij Sauber. Hij reed in een team met Michael Schumacher en Heinz-Harald Frentzen. Teambaas Peter Sauber promoveerde al deze drie coureurs naar de Formule 1. Wendlinger was de tweede, na Schumacher, wiens contract Sauber aan Jordan had verkocht. Hij debuteerde in 1993 bij Sauber als teamgenoot van de Finse coureur Jyrki Järvilehto, oftewel JJ Lehto. Hij draaide een goed eerste seizoen en behaalde een aantal punten. Zijn tweede seizoen luidde echter het einde van zijn F1-carrière in.
voormalig Oostenrijks Formule 1 Coureur Hij boekte 10 overwinningen en werd drie keer derde in het kampioenschap. In 1984 maakte hij zijn debuut in de Formule 1 in het team ATS. In 1985 reed hij voor Arrows, maar pas vanaf het seizoen 1986 kwam zijn carrière in een stroomversnelling toen hij lid werd van het team Benetton, dat motoren van BMW had. Hij stopte aan het einde van het seizoen 1997 met de Formule 1. Hij eindigde weer als zesde, deze keer met 27 punten. In 2006 werd Berger teambaas en voor 50% eigenaar van het Italiaanse Formule 1-team Scuderia Toro Rosso.
voormalig Nascar Coureur Jonathan Alan Denning is een Amerikaanse NASCAR-coureur. In 2009 verliet Jon zijn NASCAR-carrière om zijn opleiding voort te zetten. Op 29 april 2012 werd Jon opgenomen in de National Jewish Sports Hall of Fame and Museum en is de enige persoon die dit heeft gedaan in de categorie “Auto Racing”.
voormalig Oostenrijks Formule 1 Coureur Hij reed van 1997 tot 2000 voor Benetton Formula en van 2001 tot 2005 voor McLaren. Bij McLaren fungeerde Wurz als testrijder, maar mocht tijdens de GP van San Marino in 2005 de coureur Juan Pablo Montoya vervangen. Deze race finishte Wurz op een vierde positie, maar werd uiteindelijk derde dankzij de diskwalificatie van Jenson Button. Op 2 januari 2006 maakte Williams F1 bekend dat Wurz bij hen had getekend. Wurz verschijnt in 2007 voor het eerst sinds 7 jaar weer aan de start van een kampioenschap , als tweede rijder bij dit team. Op 10 juni van dat jaar bezorgdehij het Williams-team een podiumpositie op het Canadese Circuit Gilles Villeneuve. Na de Grand Prix van Shanghai in 2007 kondigde Wurz zijn vertrek aan als Formule 1 coureur vanwege motivatieproblemen. Hij kwam later terug op zijn besluit om te stoppen in de Formule 1. In 2008 was hij de officiële testcoureur van het team van Honda F1. Op 5 december 2008 maakte dat team bekend te stoppen met al haar Formule 1 activiteiten.
voormalig Belgisch Formule 1 Coureur Via de Formule 3 en de Formule 2 belandde hij in 1983 in de Formule 1. Hij debuteerde bij het team van Arrows in de Grote Prijs van België, waarin hij door technische problemen tot opgave werd gedwongen. Hij reed in zijn Formule 1-carrière voor de teams van Arrows, Benetton, Williams, Ligier en Jordan. Hij won in 1989 met Williams zowel in Canada als Australië, telkens in de stromende regen.In 1990 behaalde hij zijn derde en laatste overwinning in Hongarije waar hij van start tot finish de leiding wist te behouden. Behalve in de Formule 1 kwam hij ook meermaals uit in uithoudingswedstrijden zoals de 24 uur van Le Mans, onder andere voor Porsche en Toyota.
Nascar Pro Autocoureur Sinds 1981, toen de inwoner van Atlanta voor het eerst in een Formule Ford stapte, heeft Murry een reputatie opgebouwd als een snelle en consistente coureur. Naast zijn professionele en technische expertise, is hij bekend geworden als een van de “goeden” in de vaak gekke autosportwereld.
Autocoureur Was een Amerikaans autocoureur. Zijn vader Aldo is de tweelingbroer van voormalig wereldkampioen Formule 1 Mario Andretti. Andretti reed vanaf 1987 in de Champ Car series. De eerste jaren reed hij enkel een gedeeltelijk kampioenschap. Van 1990 tot 1992 reed hij het kampioenschap volledig. In het kampioenschap van 1990 werd hij tiende in de eindstand. In 1991 haalde hij zijn eerste en tot nog toe enige overwinning op het circuit van het Australische Surfers Paradise. Hij werd achtste in de eindstand van het kampioenschap dat jaar. In 1992 werd hij opnieuw achtste in het kampioenschap, maar haalde geen podiumplaatsen dat jaar. r.i.p. 30 januari 2020
Dragracing Autocoureur De motorsport van Morton Brother begon officieel in 1998, maar zijn geschiedenis begon al lang daarvoor. In de jaren zeventig was Elijah’s broer, Glen, een racer. Glen bracht een Vega met een 454-motor mee naar huis, en de twee broers brachten hem naar het lokale circuit en raakten meteen verslaafd. Van de Vega waagden ze zich aan een 63 ‘Corvette en wonnen Top Sportsman. Elijah en Glen gingen dat jaar naar 5 finales, wonnen 2 races en keken nooit achterom.
Dragster Autocoureur John rijdt regelmatig met de Nitro Funny Car van zijn vader in NHRA National Events in het zuidoosten, zoals de Gatornationals. Naast het rijden in de NHRA Camping World Drag Racing Series, stemt John af voor vele Funny Car-teams binnen de serie en in Europa voor de European Funny Car Series.
Dragster Autocoureur Ze genoot onmiddellijk succes op het IHRA Top Fuel-circuit in 1994, waaronder overwinningen bij de Supernationals Inaugural Race en Grand American Nationals. Ze behaalde een IHRA-record als de eerste vrouwelijke en jongste coureur die een nationaal evenement won en werd uitgeroepen tot IHRA Rookie of the Year.
Dragster Autocoureur Rick, een fervent liefhebber van dragracen en professionele golfinstructeur, begon zijn professionele carrière in de Top Fuel Dragster-races in 2004 en kwalificeerde zich op de helft van de evenementen terwijl hij wat quality-seat tijd kreeg. “Ik ben verheugd over de mogelijkheid om aan boord te komen met Foley en Lewis Racing. Hun prestaties in 2004 spreken voor zich.
voormalig Autocoureur Begon zijn carrière door op achtjarige leeftijd motorcross te racen. Hij nam deel aan zijn eerste autorace in 1981 tijdens de “24 Hours of Mexico” en op 15-jarige leeftijd stapte hij definitief over op auto’s in 1982. Van 1982 tot 1984 nam Fernández deel aan het Formula Vee Championship en behaalde de titel in ’83 en ’84. Hij reed ook in de Formule K-serie in 1984 en nam deel aan die serie tot en met 1986. Hij eindigde alle drie de jaren in de top vier in het klassement in de Formule K.
Autocoureur Bekend als de jongste coureur die het T Cars- kampioenschap won en de jongste winnaar ooit van een door MSA goedgekeurde autoraceserie. Hij verblijft momenteel in Tonbridge. Hij begon zijn carrière in 2002 met racen in de categorie Honda cadetten, won vier races in zijn eerste seizoen en werd tweede in het Formule 6-kampioenschap . In 2003 schoof Quaife-Hobbs op naar de krachtigere Mini Max- categorie, waar hij verschillende podiumplaatsen behaalde en een raceoverwinning behaalde.
